W serii Musica Sacra Barocca kolej na kompozytora włoskiego, Giovanniego Battistę Pergolesiego. Znanego przede wszyskim z jednego z najpiękniejszych Stabat Mater. Chociaż żył tylko 26 lat, pozostawił sporą spuściznę muzyczną, która jest teraz na nowo odkrywana.

Parę lat temu na Neon24.pl prezentowałam jego niezwykle piękne Mariam Vespers, zaś dzisiaj prezentuję również piękne jak Stabat Mater i Nieszpory, Miserere.

Oto jego życiorys za wikipedią:

Giovanni Battista Pergolesi, właściwie Giovanni Battista Draghi (ur. 4 stycznia 1710 w Jesi, zm. 16 marca 1736 w Pozzuoli) – włoski kompozytor, skrzypek i organista epoki baroku.

Przyszedł na świat w Jesi w regionie Ankony. Jego rodzicami byli Francesco Andrea Draghi i Anna Vittoria Giorgi[5]. Miał dwóch braci i siostrę, ale wszyscy oni zmarli w dzieciństwie. Przyszły kompozytor cierpiał z powodu deformacji lewej nogi, prawdopodobnie wskutek przebycia polio[5]. Pierwsze wykształcenie muzyczne odebrał w Jesi (organy, skrzypce). Następnie dzięki mecenatowi margrabiego Carla Marii Pianettiego został wysłany do konserwatorium w Neapolu, gdzie później powstała większość jego kompozycji. Jednym z jego tamtejszych nauczycieli był kompozytor Francesco Durante[6]. Zalicza się go do grona twórców opery komicznej. Dziełem, które zapewniło mu znaczącą popularność i przyczyniło się do rozwoju włoskiej opery buffa, było intermezzo La serva padrona (Służąca panią), które wystawiono w Neapolu w 1733 roku. Przypominało operę seria, ale akcja była w nim ważniejsza od popisu wokalnego. Kiedy wystawiono ją w Paryżu w 1752 roku, rozpętała „wojnę buffonistów z antybuffonistami”, czyli zwolenników Pergolesiego i Jean-Philippe Rameau.

W 1736 roku, kiedy zaczął podupadać na zdrowiu Pergolesi osiadł w klasztorze w Pozzuoli. Tam skomponował Salve Regina c-moll oraz inne dzieło, które przyniosło mu trwałą sławę – Stabat Mater.

Zmarł na gruźlicę w wieku zaledwie 26 lat. Został pochowany w katedrze w Pozzuoli.

Zapraszam do wysłuchania Miserere, będąc pewną że nie będziecie się Państwo nudzić, gdyż w muzyce Pergolesiego jest kwintesencja muzyki włsokiej szkoły neapolitańskiej: melodyjność, lekkość, przebojowość.

	slepamanka
	6 maja 2018 03:35